YAZ

Yaz gelecek…

Kimse bilmesin, keşfetmesin diye dua ettiğim, her sokağını, her koyunu, tüm kumsallarını ve hatta her kum tanesini sahiplendiğim, benim sandığım, denizini ”evim” saydığım o küçücük Ege kasabasına gideceğim.

Rıhtımdaki çocuktan bol baharatlı midye dolma alacağım, yanına fazladan limon.

Bütün telaşları ve yapılması gerekenleri kalabalık şehirlerde bırakıp torbayı elimde sallayarak yavaş yavaş yürüyeceğim. Saçımda tuzlu bukleler, yüzümde güneşin pembe izleri…Üstümde tişörtüm, kot şortum, terliklerim; yani bütün yaz ihtiyacım olan her şey:) Her adımda önünden geçtiğim kafelerdeki mazime gülümseyeceğim, dostlarıma…Efsane 98’e selam göndereceğim. Kafelerden birinde durup soğuk bir bira alacağım. Kafelerin bitimindeki parkın denize bakan tarafındaki duvarlardan birinin üzerine oturup yüzümü eşsiz denizine döneceğim. Güneş henüz düşmeye başlamamış olacak. Gözümü kısmadan ona bakacağım, ışık ruhuma yürüyecek.

Denizle gökyüzünün kavuştuğu yerde bütün saatler maviyi gösterecek. Denizinin kokusunu derin derin içime çekip nefesimi vermeye kıyamayacağım. İnsan suya sevdalanır mı? Kokusuna, mavisine, berraklığına, olduğu gibi oluşuna, kendini sakınmayışına, serinliğine, dalgalarına, duruluşuna, öngörülemezliğine, başına buyrukluğuna ve can verdiği her şeye…

Ben maviye ikna olmuşken güneş gökyüzünde sadece Ege’de oynadığı benzersiz oyununa başlayacak. Yüzünü serin sulara değdirene dek beni tekrarı mümkün olmayan bir seyir zevkine mahkum edecek. Başka hiçbir yer ve zamanda pembe ve turuncu maviye bu kadar yakışmayacak. Gün batacak ve bir gün batımı daha unutulmayacak.

Bütün sesler susacak…Kendimi ve dalgaları dinleyeceğim.

Yaz gelecek…

Bütün saatler maviyi gösterecek…

Işık ruhuma yürüyecek…

Ezgi Balaban