Sevmek, çok sevmek yetmiyor. Hiç bırakmamak üzere tuttuğumuz elleri bırakıyor, beraber yaşlanmak üzere çıktığımız yollardan, verdiğimiz sözlerden dönüyoruz. Bazen hayat yoruyor…Bizi, ilişkilerimizi. Aramızdaki bağları zayıflatıyor, koparıyor ve sevgi de tükeniyor. Kimi zaman da sevgi her şeye rağmen olanca güzelliğiyle direniyor. Peki yetiyor mu? Zamanla arkadaşlıktan, dostluktan, sevgili ya da eş olmaktan anladıklarımız ve beklentilerimiz değişiyorsa…Ortak hayaller kuramıyor, birbirimizin hayallerini paylaşamıyor, birbirimize cesaret vermiyor, veremiyorsak…Birimiz diğerinin kırgınlıklarını ya da ışıldayan taraflarını görmezden geliyorsa… ”Mış gibi” yapıyorsak…Ya zaman içinde yakınlaşacağımıza yabancılaşıyorsak…Çok seviyor olsak da yetiyor mu mutlu olmaya? Yetmiyor! Pek çok ilişki ezberden yürüyor. Çoğumuz ilişkilerimizde mutlu olup olmadığımızı bile sorgulamaya korkuyoruz. En zoru insanın kendisiyle yüzleşmesi., mutsuz olduğunu ve mutsuzluğunun sebeplerini…