Yaramazlık yapmayı bilmezdim çocukken. Bir tek dedemin yanında ķüçük yaramazlıklar yapar, ne yaparsam yapayım bana olan sevgisinin değişmeyeceğini bilirdim. Bazen ilk adımı o atar, olmadık bir şey yapar, söylenmeyecek bir şey söyler, beni güldürür, cesaretlendirirdi. Kendimi onun yanında her şeyi doğru yapmaya mecbur olmayacak kadar özgür hissederdim. İstemeyi bilmeyen, herkese yük olmaktan çekinen bir çocuk olmama rağmen, kendimce en olmadık isteklerimi ona söylemekten çekinmezdim. Zaten çoğunlukla istemeden hisseder, söylemeden yapardı. Çocukken kim size yaramazlık yapma özgürlüğü tanıyorsa büyüyünce en çok onu hayal kırıklığına uğratmaktan korkuyor insan galiba. Hata olduğunu bildiğiniz bir şeyi yapmak üzereyken o korku durduruyor sizi. Dedemi uğurlamamızın üzerinden 2 yıldan fazla zaman geçti. Tekrar  buluştuğumuzda yüzümü avuçlarının…