-
SENSİZLİĞİM
Bir çocuğun üşüyen elleri sensizliğim Kime yazıldığını bilmeyen şiir Sensizliğim araf Nasıl örtüneceğimi bilmediğim bir kara çarşaf Bir kalıp zaman sensizliğim Günlere, haftalara ayrılmayan Bir gardiyan, iyi halden anlamayan Hasretinde kaybolduğum her gece Sonu sana çıkan bir tünel sensizliğim Harflerini kaybetmiş dilsiz bir alfabe Kalabalık şehirde ıssız köşe Bir dua sensizliğim Sonunda amin diyemediğim.
-
TADİLAT
İçimde, sol yanıma doğru Bitmek bilmeyen bir tadilat Duvarlar ördüm önce, seni dışarda tutsunlar diye Dayanamayınca hasrete kapılar açtım Geçmeyeceğini bile bile Gelirsin diye korkup asma kilitler taktım Gelirsin umuduyla şiirden anahtarı üstünde bıraktım Pencereler Uzaktan da olsa seni göstersinler Kalın, koyu perdeler Beni gece gibi örtseler Yollar açtım bana gelmeni umarak Hiç işaret koymadım izimi bulmandan korkarak Bir fırça alıp özlemini renkten renge boyadım Sonunda yine yokluğunun karanlığına sığındım İçimde bir tadilat, sol yanıma doğru Bir türlü bitmek bilmiyordu Usta da zaman da yoruldu.
-
HİÇ
Gittin Yokluğunla varlığımı ele geçirdin Şimdi yokluğundan ibaretim Ne varım Ne hiçim Hem varım Hem hiçim.
-
Herkes öldürür mü sevdiğini?
Herkes öldürmez sevdiğini. Başka türlü bir sevmek mümkün. Geleceği vaatlere tutsak etmeden, kıymeti kendinden menkul büyük sözler vermeden, ”sonuna kadar” ve ”sonsuza kadar”lardan azade, beklentiler ve mecburiyetlerle toz tutmamış, bu anın içinde ve fakat sonsuz bir sevmek mümkün. Sonsuza kadar olup olmadığından emin olmadan, yanında ve seninle olduğum her bir anın içinde sonsuz bir sevmek mümkün. ”Yarın”ın kapılarının her ihtimale açık olduğunu bilerek, tüm ihtimallerde kimi zaman canımızı yakmak pahasına gerçeği söyleyerek, konuşarak, duyarak, anlamaya çalışarak, anlaşamadığımızda birbirimizde sadece bizim görebildiklerimize tutunarak, bazen acıtmayı ve acı çekmeyi göze alarak… Bazen şiirlerle, çiçeklerle ayaklarını yerden keserek ya da daha makbulü ayakları yere basarak, sadece bekleyerek, herkes konuşurken susarak, sorgulamadan sorarak, cevaplardan…
-
YANINDA
Seninleyim En çok seninleyken 'Ben'im Yanında en pervasız halimle kendimim Sen bir deniz Ben bir ada En dolaysız halimle 'Ben'im yanında.
-
MASUM
Başka bir cümlenin içinde cümlenin masum bir öğesi olmak üzere yan yana dizilmiş harfler, o cümlenin içinde adeta bir cinayet silahına dönüşmüştü. Daha önce belki binlerce kez duyduğum, büyük ve küçük ünlü uyumlarına uyan, dolayısıyla uyumlu ve uslu olması gereken bu harfler dizisi, ağzından çıktığı anda bir kelimeden ziyade taşınması yasaklanmış bir sustalıya benzemişti.Kötülüğü idrak etmem ve tepki vermem zaman aldığından ancak sızan kanı görünce ne olup bittiğini fark ettim. Taşınması yasak sustalıyla açılması yasak yaralar açmış meçhul olmayan failin vicdanı kendince rahattı. Nefsi müdafaa…Ilık ılık akan kandan gözümü ayırmadan ben de sana hafifletici sebepler bulmaya, kendime seni savunmaya çalıştım. Yapamadım.Seni affetmek istedim. Yapamadım.Oysa sana ne kadar inanmıştım. Bir kelimenin…
-
POSTA KUTUSU
Bir posta kutusu Ellerimle yazdığım mektuplarla dolu Yerlerine varmasınlar diye Zarfların üzerinde adres yoktu
-
Ben yazdıkça…
Kendimi bildim bileli insanların yaşadıkları, hissettikleri ve hislerinin ne kadar farkına varabildikleri hep ilgimi çekti. Hissettikleri ile yüzleşebilen, kendi sesini duyabilen, yaşarken neyi neden yaptığını bilen, bu yüzden sorumluluğu başkasına yüklemeyip kendi omuzlayan, ”farkında olarak” yaşayan insanlara hep saygı duydum. Hislerini güzel ifade edenlere de hayranlık… Şimdi yazarken fark ediyorum ki hayattaki en büyük derdim kendimi doğru ve güzel ifade etmek, anlaşılmak ve anlaşıldığımı bilmek. Onaylanmak veya kabul görmek değil, sadece anlaşılmak. Anladıktan sonra aynı fikirde olmayabilir, aynı duyguyu paylaşmayabilir, beğenmeyebilirsiniz ama anlamak mecburi. En azından anlaşıldığımdan emin olana kadar kendimi anlatmak konusunda ısrarcıyım. Yazmak da benim için anlatmanın en keyifli yolu. Önce ve en çok kendime anlatmak için yazıyorum.…
-
ODA
Taşınıyorsunuz Hem de farkına bile varmadan Sessizce, usulca taşıyorum sizi Profesyonel bir nakliye şirketi gibi Siz hiçbir şeye dokunmadan Bir odaya bir odadan Odalarım var kalbimde Dörtten fazla herkesin bildiğinin aksine Ruhumu açtığım, önü kapanmayan sıcacık bir odadan Taşınıyorsunuz Neye uğradığınızı anlamadan Neden sonra sesimdeki iklim değişince Nasıl uzağa düştüm diyorsunuz böyle Hiç de yerimi yadırgamadan Odalarım var kalbimde Yakınlığa, içtenliğe kıyısı olan Anahtarını vermiştim size Değerini bilseydiniz keşke Kaybolmadan...
