Kendi kendini tuzaklamaya hazır boşluklar var içimizde, ruhumuzda. Herkesin ”boşluğu”nun adı farklı. Hırs, kıskançlık, ilgi açlığı, yalnızlık, korku…İşte o boşluklar yüzünden her şey süt limanken ”asla” dediklerimizi, başkası yaşarken hunharca eleştirdiklerimizi yaşarken buluveriyoruz kendimizi. Bazen biri, bir davranış, bazen bir durum o varlığından bile habersiz olduğumuz boşluğu kendini yutmaya çalışan bir girdaba dönüştürüyor. Boşluk ne kadar derinse tetikleyiciden bağımsız olarak girdap da o kadar vahşi oluyor. İçimizdeki bir boşluğu doldurmaya çalışırken çıkılması imkansız bir çukura düşüyoruz. O boşlukların farkında olmayanlar, kendileriyle birlikte en değerlilerini çukura çekenler, her zaman her durum için suçlayacak bir başkasını bulanlar için yapacak çok şey yok. Başkalarını kendi girdabına sürüklemekten çekinen, vicdanını unutmamış olan, üzülmeyi ve…