Bir musibet…

Daha önce de yazmıştım, annem beni kucağına ilk kez aldığında “dünyanın bütün sevgileri üzerine olsun” demiş. 43 yaşımı bitirmeye çok yakın olduğum bu zamana dek annemin, anneannemin, teyzemin dualarının, mümkün olduğunca, elimden geldiğince temiz tutmaya çalıştığım kalbimin, beni duyduğuna, benimle bir şekilde konuştuğuna tüm kalbimle inandığım Yaradan’ın beni koruduğuna inandım. Kendimi dünyanın en şanslı insanlarından biri saydım çünkü hayatıma girmiş, kalmış ve hatta çıkmış insanların hepsi nahif ruhlar, güzel kalplerdi. 43 yıl boyunca neredeyse hiç birebir bana yönelmiş bir kötülükle karşı karşıya kalmadım. Ve nihayetinde bunu o kadar kanıksadım, “kutsanmış” olduğuma o kadar inandım ki tüm ihtiyati tedbirleri kaldırdım, gardımı düşürdüm.

Her tehlike “zayıf” an kolluyor elbet…

Bugün bir yolculuğa çıkıyorum. Kimsenin dokunulmaz olmadığını, “iyi”liğin aslında ne kadar nadide olduğunu ve kendimizi hep korumamız gerektiğini idrak etmiş olarak, en sevdiklerime, dua almaya, büyük sözü dinlemeye, dinlenmeye gidiyorum.

Dilerim hep iyi insanlarla karşılaşın…