YOL

Hayat bazen dik bir yokuş, bazen virajlı bir yol, bazen çıkmaz bir sokak. Belki çoğunlukla sorunsuz bir düzlük. Yol arkadaşlarımızı ve yakınımızda tuttuğumuz insanları da çoğunlukla düzlüklerde seçiyoruz. Yol önümüzde uzun ve açıkken, attığımız adımı ve varacağımız yeri bilirken, kendimizden eminken, hatta varlığımız beraber yürüdüklerimize güç verirken, yollarını açarken beraber yürümek çok kolay. Düzlüklerde ”sevmek” kolay. Fakat samimi değil.

Sizi gerçekten sevenler keskin bir viraja, o virajı alıp alamayacağınızdan emin olmamalarına rağmen size güvenerek sizinle birlikte girebilenler…

Sizi gerçekten sevenler bir yol ayrımına geldiğinizde hangi yolu seçeceğinizi değil, doğru seçimi yapabilecek sağduyuya sahip olduğunuzu söyleyenler…Sonunda bir karara vardığınızda ona müdahale etmek yerine saygı duyanlar…Siz kendi sesinize sağır olduğunuzda bile hala sizi duyabilenler, size kendi vicdanınızı hatırlatabilenler…

Yanlış tercih yaptığınızı düşündüklerinde yargılamayanlar…Sizi kendileriyle tehdit etmeyenler…Yol gerçekten çıkmaz bir sokağa girdiğinde size dönüş yolunu gösterenler…Hatalarınızı da sevebilenler sizi gerçekten sevenler.

Hatasız oynamanızı bekleyenler, dik bir yokuşun daha başında iken elinizi tutmayı bırakanlar, tökezlediğiniz anda düşmenizi bile beklemeden size sırt çevirenler, çıkmaz sokağa girmenize bile fırsat vermeden sizi yalnız bırakanlar, işine geldiği sürece yanınızda olanlar aksi halde yok sayanlar yol pürüzsüz ve düzken sevgiden bahsetme haklarını, sevme ve sevilme şanslarını kaybederler.

Şükürler olsun ki yol düzlükten ibaret değil. Yürüdükçe tanıyorum, anlıyorum. Her virajda, her yokuşta, her çıkmazda ve her düşüşte yanımda olanlar ve bana kalanlarla daha güçlüyüm. Şükürler olsun…

Ezgi Balaban